Shpeshherë kur dëgjojmë,shohim apo flasim rreth një rasti dhune përpiqemi ta anashkalojmë apo të themi se: “dhuna edhe ndodh” , “kush të rreh të do”,”mos u përzij të bëjnë çtë duan”,”e ka për të mirën tënde”,”burri duhet tja kesh frikën”,”edhe ndonjë shpullë ta jep burri,duhet të durosh”,”nuk prishet familja pse të jep një shpullë se është burrë në fund të ditës” pra shumë terma të tillë që i dëgjojmë vazhdimisht dhe na serviren si norma,vlera apo kulturë e çdo familjeje.Në këtë mënyrë ne e pranojmë si pjesë e përditshmërisë tonë duke e cilësuar si pjesë e mentalitetit dhe temperametit tonë si shoqëri.
Por në realitet dhuna është një krim ndaj vetvetes,personit tjetër ose një grupi apo komuniteti të caktuar e cila më pas ka pasoja të rënda si lëndime,dëmtime psikologjike,privim i të jetuarit i lirë,keqzhvillim,apo edhe vdekjen e personit.
Prandaj
-Të flasim sa më shumë me sensibilizim,ndërgjegjësim,denoncim kur ndjehemi në rrezik apo shohim dike tjetër duke u dhunuar.
-Të shohim duke mos u sjellë si indiferent kur shikon dikë duke u dhunuar dhe më pas duke e arsyetuar me “çmë duhet mua”.
-Të dëgjoj dikë që po më thot se më duhet ndihma jote pasi nuk po reagoj dot dhe jam në rrezik për jetën.
Është shumë e rëndësishme të denoncojmë dhunën,sepse në këtë mënyrë mbrojmë edhe viktimën.
